Aforyzmy

Aforyzm 101 / Aphorism 101

Alle Leiden um uns müssen auch wir leiden. Wir alle haben nicht einen Leib, aber ein Wachstum, und das führt uns durch alle Schmerzen, ob in dieser oder jener Form. So wie das Kind durch alle Lebensstadien bis zum Greis und zum Tod sich entwickelt (und jenes Stadium im Grunde dem früheren, im Verlangen oder in Furcht unerreichbar scheint) ebenso entwickeln wir uns (nicht weniger tief mit der Menschheit verbunden als mit uns selbst) durch alle Leiden dieser Welt. Für Gerechtigkeit ist in diesem Zusammenhang kein Platz, aber auch nicht für Furcht vor den Leiden oder für die Auslegung des Leidens als eines Verdienstes.

I my musimy doznać wszelkich otaczających nas cierpień. Nie mamy wspólnego ciała, lecz rozwijamy się tak samo, zatem musimy przebyć wszystkie męki w tej, czy innej postaci. Jak wszyscy idący przez życie od dziecka ku starości i aż do śmierci (właściwie, to w wyniku zachłanności, albo tchórzostwa, każdy kolejny etap życia wydaje się nieosiągalny z aktualnego punktu widzenia), wzrastamy i my (będąc związanymi z pozostałymi ludźmi tak samo mocno, jak z samym sobą), doświadczając wszelkich cierpień na tym padole. W tych uwarunkowaniach, ani dla sprawiedliwości, ani dla lęku przed cierpieniem, ani dla uznania cierpienia za jakąś zasługę, miejsca być nie może.

Wszystki ciyrpiynia jake widzymy, nos tyż muszōm dopaść. Niy mōmy jednego ciała, ynoś rozwijōmy sie dziynka wszystkim boleściōm – takim, czy inkszym – kere nos chytajōm. Jak tyn bajtel, kery idzie po raji bez cołki żywŏt aże do siwyj gowy i umarcio (po prŏwdzie, skuli pragliwości abo wylynkanio niy zdo sie, iże we żywocie na prziszłość bydzie inakszyj, jak je na ta chwila), takōż i my sie rozwijōmy wãdrujōnc bez wszystki utropiynio tego świata. Tu ni ma placu ani na sprawiydliwość, ani na bojōncek ôd ciyrpiyniŏ, ani żŏdyn nikōmu niy rozwŏży, jakoby ciyrpiyni miało przidŏwać znaczynio.
Wszëtczi jiwre jaczi są wkół najù, przindą i do najù. Chòco nie jesmë wszëtcë w jednym cele ale wszëtczi naszi cała jistno roscą, téj téż kòżden jeden mùszi przejńsc bez jistny bòlescë. Tak jak dzecùszkò chtërno jidzë do starosce a smierce bez wszëtczi dzéle żëcy (a kòżden pòstãpny dzél wëdôwô so nama – zlãkłim abò spragnionym gò – czësto niemòżebny) tak i më so rozwijómë (sparłączoné z lëdztwã tak jak jesmë z sã sparłączoné) dotikając wszëtczich jiwrów tegò swiata. W taczich warënkach nié mô placu dlô sprawiedlëwòtë ani téż dlô strachù przed cerpienim abò dlô ùznóni cerpienié za jaką zasłëgã.

Ni ma da, nie ominie nos to cierpiynie co jes kole nos. Niy mumy spólnygo ciała, ale rozwój kożdygo jednygo zez nos skrojuny jes wedle tego samygo mustra, a bez to muszymy wystać wiela – przeknaić sie bez szyskie mynczarnie tak czy inacy. Tak samiusińko jak bymbas musi sie przeknaić bez kolejne etapy życio do starości i śmierci (chocioż bez chytrość abo fefry kożdym jedyn etap zes punktu widzynio poprzedniygo widzi sie niedostympny) i tak sie rozwijumy (spyntlani zez całkóm wiaróm tak samiusińko na zicher jak zez sobum samym), przekanjajunc sie bez szyskie ciyrpynia tegó świata. W takim buńdź razie ni ma tutej miejsca do sprawiedliwości ani fefrów przed ciyrpiyniym, ani do uznanio cierpynio za zasługę.
Szystkie cuzamen do kupy musimy krypirować na tym świeci. Choć kużdy jest kapciu inny, ali szyscy to taki samy ludzi, taj i kampy ud życia taki samy brać musimy. Jak sy tak sztajgujisz bez życi ud mikrusa du dziada, to zda si, ży jak jezdyś mikrusem, tu nie bedzisz nigdy duży, a jak jesteś fest gościunio, abu szac kubitu, to nie bedzisz dziadem, abu drypcio. Tak si tryndamy przez życi w kupie z cału hebro i szystkich życi jak trza magluji. Życi ni ma nic du sprawiedliwożci, a nad strachoputym, czy jojczoncym si ni zlituji, i za krypirowani orderu ci nie da.

Aforyzm 101a / Aphorism 101a

Die Sünde kommt immer offen und ist mit den Sinnen gleich zu fassen. Sie geht auf ihren Wurzeln und muß nicht ausgerissen werden.

Grzech zawsze przychodzi bez kamuflażu a nasze zmysły łapią to w lot. Grzech przypełza na swych korzeniach, lecz nie trzeba go wyrywać wraz z nimi.

Grzych je zŏwdy po sagu i kiej przidzie, wszystko w nŏs sie zarozki raduje. Ôn idzie na swojich korzyniach i niy trza go ś’nimi wyrówać.
Grzéch nie zakłôdô larwe – wiedno pokazëjë so tim czim je i zarë jidze gò pòznac wszëtczima czëcama. Òn czolgô sä na swòjich kòrzniach ale nie je nót gò wërëwac rază z nima.

Grzych sie nigdy nie rznie niczego innygo niż to czym jes. Możno gó, tej, zoboczyć, pomacać, powunchać… krachlo sie na swojych korzyniach, ale nie muszymy gó wyrywać razym z niymi.
Grzech to si zawdy przytrynda bez przebieranki, a ty si w mig zmitygujesz, ży to jest grzech. Un si taska na swych kurzeniach cu ma jak chabaź jaki, takoj z korzeniami wyrywać go nie trza.

Aforyzm 103 / Aphorism 103

Du kannst dich zurückhalten von den Leiden der Welt, das ist dir freigestellt und entspricht deiner Natur, aber vielleicht ist gerade dieses Zurückhalten das einzige Leid, das du vermeiden könntest.

Możesz unikać cierpień na tym świecie – to dozwolone i stosowne dla twej natury – lecz być może te starania są jedynym cierpieniem, którego mógłbyś się ustrzec.

Możesz se dŏwać pozōr przed ciyrpiyniōma świata; to mosz dozwolōne i to pasuje ku twoji naturze, ale możno ynoś te dowani pozōr je ciyrpiyniym, kerego mōg byś se ôminōńć.
Të mòżësz stronic òd bòlescë swiata, to të môsz we krewie – leno mòże prawie to stronienié je le jedùrnym cerpiénim, przed jaczim to bë pòradzëło fiugnąc.

Możesz unikać ciyrpiyń świata, to możesz i to dycht pasuje dó cie, ale, tej, może to unikanie jes jedynym ciyrpiyniym, którygo byś móg uniknuńć.
Jak jesteś chojrak to możesz si si migać ud krypirowania na tym świeci, nu to migani tak ci moży zeszkicować, ży bedzisz krypirował jeszczy bardzij.

Aforyzm 105 / Aphorism 105

Das Verführungsmittel dieser Welt sowie das Zeichen der Bürgschaft dafür, daß diese Weit nur ein Übergang ist, ist das gleiche. Mit Recht, denn nur so kann uns diese Welt verführen und es entspricht der Wahrheit. Das Schlimmste ist aber, daß wir nach geglückter Verführung die Bürgschaft vergessen und so eigentlich das Gute uns ins Böse, der Blick der Frau in ihr Bett gelockt hat.

Jednym i tym samym jest sposób w jaki ten świat wodzi na pokuszenie oraz znak poręki, iż ten świat to tylko stan przejściowy. No i dobrze, bo tylko tak może nas uwodzić i tylko to jest prawdą. Jednakowoż strasznym jest, że po skuszeniu, zapomina się poręki, co znaczy, że to dobro skusiło nas do złego, jak spojrzenie kobiety wiodące wprost do łóżka.

Je jedyn werkcojg, kerym tyn świat poradzi wiyść na zło drōga a tyż i dŏwo nim znak na porynka, iże tyn świat niy je na zawsze. I dobrze, bo inakszyj świat niy poradziłby nŏs prziwiyść na pokuszyni, ani niy byłoby to rychtig. Ôkropne jednakowōż je to, co jak my sōm skuszyni, zapōminōmy danyj porynki, a to by znaczyło, iże dobre skusiyło nŏs do złego, jak wejrzyni kobiyty, kere prziwiōdło nŏs do jeji łōżka.
Òrt w jaczi swiat nas zaòchliwô a ùdokazniwanié, że swiat ten je leno na jaczis czas, to je jedno a to samò. I dobrze bò leno na nen ôrt mòże nas nen swiat rozkòchac w sobie i leno to je prôwdą. Równak strôszné je to, że czëj naju zaòchli tej zabiwô ò dóny gwarancje, tej to òznacziwô, że do zlégò mô nos zaòchlony dobro – jistno jak wëzdrzenié białczi jaczi năcy prosto do jeji łóżka.

Tyn knyf który świat wymodziuł, żeby nos wodzić na pokuszynie, i znak porynczynio, że tyn świat to jes na zicher ino antryjka do czegójś innygó – to jes rych jedno i to samo. No i dobra, bo ino tak świat nos może pozbadnuńć i ziewiychać. I ino to polego na prowdzie. Ale nojgorzy, że jak już nos świat pozbadnie i zniewiycho, to zapóminumy o tym porynczyniu. I tak dobro skusiuło nos do złygo, tak jak kobiycko, co tymi swojymi ślypskami tak szpycuje, że zaczym sie obejrzysz, to już zez nium jezdeś we wyrze.
Tak samu świat ci kusi du złegu jak i bajeruji, że życi na tym świeci tu inu długa chwila. No i fajno jest, bo świat tylku tak moży si do nas jurzyć i tylku to nie jest brechnia. Ali jak si dasz skusić, to możysz dostań cykorie, bo świat ci już nic ni gwarantruji i migiem pokapujesz, ży to dobro ci skusiło do złegu, jak szac fajna kubita cu sy inu na ciebi pukikowała, a ty by zaraz nio do łóżka laz.

Aforyzm 106 / Aphorism 106

Die Demut gibt jedem, auch dem einsam Verzweifelnden, das stärkste Verhältnis zum Mitmenschen, und zwar sofort, allerdings nur bei völliger und dauernder Demut. Sie kann das deshalb, weil sie die wahre Gebetsprache ist, gleichzeitig Anbetung und festeste Verbindung. Das Verhältnis zum Mitmenschen ist das Verhältnis des Gebetes, das Verhältnis zu sich das Verhältnis des Strebens; aus dem Gebet wird die Kraft für das Streben geholt.
Kannst du denn etwas anderes kennen als Betrug? Wird einmal der Betrug vernichtet, darfst du ja nicht hinsehen oder wirst zur Salzsäule.

Pokora, każdemu człowiekowi, nawet zrozpaczonemu w jego osamotnieniu, dostarcza najmocniejszych więzi z innymi; wszakże pod warunkiem, że jest to pełna i trwała pokora. Pokora może do tego doprowadzić, gdyż jest prawdziwą modlitwą a jednocześnie wielbieniem i więzią najmocniejszą. Więź z innymi, to więź modlitwy; więź z samym sobą, jest więzią z aspiracjami; z modlitwy bierze się ich moc.
Czy możliwym jest, że znasz coś poza oszustwem? Jeśliby oszustwo zostało kiedyś unicestwione i tak nie mógłbyś tego oglądać – by nie zmienić się w słup soli.

Ukorzini kŏżdymu człowiykowi; takimu, kery je blank sōm i upŏd we zwōntpiyniu tyż; dŏwo nojmocniyjsze poczucie, iże je z inkszymi do kupy. Tak sie robi zarŏzki, jak yno widać, że ukorzini sie je fol i sztyjc. Ukorzani sie poradzi tego dokōnać bez to, iże je prawōm godkōm do żykanio i za jedno adoracyjōm i nojmocniyjszym swiōnzaniym. Ôdnoszyni miyndzy ludziōma je tyż ôdnoszyniym sie do żykanio; ôdnoszyni do siã mo we siebie dōnżność; a ze żykanio poradzi sie wziōńć siyła, bez keryj niy dało by sie ku tymu gorko dōnżyć.
Eli byś znoł co inkszego niż wichlyrstwo? Choćby i ône blank zmarniało, to abo niy bãdzie ci dozwolōne na to zaglōndać, abo ôstaniesz słupym soli.

Pòkòra zagwesniwô kòżdimù, nawetkã nôbarżi bòlejącymù w òsamòtnienim człowiekòwi, nômòcniszą zrzesz z blezôkã, ë to natëchstopach, leno to wszëtkò pòd warënkã, że ta pòkòrã je całownô i trwałô. Mòże òna to sprôwiec dlôtë, że je richtich mòdlëtwą, a téż ùmiłowónim a nômòcniszim zrzeszenim. Zrzesz z blëzôka je zrzeszą z somim sã – z mòdlëtwe jidze mòc do wanodżi.
Jidze tej znac co jinszigò jak òmana? Czejbë czëdës znikwiony òstało òchlënié, tej abò të bë nie mógł na nie wzerac, abò të bë so zamienił w stołp solë.

Pokora daje kożdymu jednymu człowiykowi, nawet takiymu co fantazuje i jes komplet apartny, poczucie, że ón ci jes zez drugóm wiarum fest cuzamem do kupy. I to ci sie robi ruk cuk, ale ino wtedy, jak ta pokora jes kómpletno i trwało. Ta istno jes wew stanie to zrobić, bo óna to ci jes echt jynzyk modlitwy, ale tyż adoracjo i takie bycie ze sobum na fest. Bycie zes drugiym człowiekiym, to jes bycie zez modlitwum i bycie zez samym sobum cuzamyn do kupy – bycie zez swojym dunżyniym; siuła dunżyno do czegójś sie bierze ze modlitwy.
Tej, znosz cóś innygó czym wichłaczynie? Jakby je chtóś roz kiedyś komplet zniekarowoł, niy móg byś na to szpycować jak jaki roździawipapa, bo byś sie musioł przetminuńć wew słup soli.
Choć ty by był sam jak palec i bez tu by ci byłu źle na świeci, ali miał w sobi pokory, to bedzisz sztamy trzymał z innymi, ali ma tu być fest pukora, a ni taka na kwileczki. Mocna pokora moży tak zrobić, bu ona jak modlitwa i siły w sobie ma cu ludzi w kupie trzyma i blat robi. Jak ty sztamy z innymi trzymasz, to jak by ty si modlił i robił si lepszy, du czego modlitwa da ci siły. Czy ty moży wisz cu inszegu jak machlojki? Jakby kantowani zostału kiedy na glanc zmaglowany, ty by i tak na tu nie móg kikować – bo byś si został jak ta kubita Lota z Sodomy.

Aforyzm 107 / Aphorism 107

Alle sind zu A. sehr freundlich, so etwa wie man ein ausgezeichnetes Billard selbst vor guten Spielern sorgfältig zu bewahren sucht, solange bis der große Spieler kommt, das Brett genau untersucht, keinen vorzeitigen Fehler duldet, dann aber, wenn er selbst zu spielen anfängt, sich auf die rücksichtsloseste Weise auswütet.

A. jest przez wszystkich hołubiony podobnie, jak się to czyni ze stołem bilardowym najwyższej klasy, strzeżonym nawet przed dobrymi graczami w oczekiwaniu na gracza najlepszego, który – gdy już przyjdzie – drobiazgowo sprawdza powierzchnię stołu, bo nie dopuszcza żadnych uchybień przed grą; lecz potem, gdy już gra się rozpocznie, szaleje w amoku.

Jeźli sie rozchodzi ô A. to wszyjscy chcōm być dlŏ niego jak przijociele. Ôbchodzōm sie ś’nim jak ze bilardym piyrszyj zorty, do kerego bezpardōnowo niy dopuszczo sie ani dobrych szpilerōw. Mo sie rozumieć, iże do czasu, aże pokŏże sie wielgi szpiler. Ôn przebado blat po kōnsku i niy przepuści żŏdnego feleru; a na kōniec, jak już przidzie dran, bez litości wyciepuje na stōł cołko złość, keryj nazbiyroł do siã.
Wszëtcë mają starã ò A., tak, jakbë to bëł bilardowi stół jaczigò so barni nawetka przed bëlnôma grôczama. Tak je donąd, do czëde nie przindze wiôldżi grôcz, chtëren przed jigrą pòrządno sprôwdziwô bilardową platã, bò nie mòże strzëmac niżódnëch felów, ale czëdë jigra ju régnie tej graje jak òszalałi.

Jak sie rozchodzi o A[ndrzeja], nie, to wej, sie szyscy tak o niegó srajum, jakby tyn istny buł nojlepszym stołym bilardowym na colusińkim, tej, świecie, nie. Nie ino, że na Wildzie. Tej, nie dopuszczajum, dó niegó, ażeby, nawet tyj wiary, co naprowde dobrze graje – dopóki nie przykai sie, tej, naprowde wielgi szpeju, który, zaczym zacznie grać, sprowdzo, tej, dycht, po kawolindeczku, cołki blat, bo szysko musi być na zicher. Ale zaś późni – jak już sum zacznie grać – to ci, tej, graje jak szplin, takby dóstoł dylerii, jakby mioł ambe zez przerzutami – na nic się nie obglundo.
Tak si szystki z nim ciaćkaju jak zy stołym do bilarda, cu kupy grajcarów si za niegu wybuliłu. Byli kto na nim szpilać ni bedzi, chćby i klawu szpilał, bo ino fest fachura ud bilarda ma pozwuleństwo puszpilać na takim stoli. Jak un si przykatula, to najsampierw oględni sy cały stół, czy jakiegu felera ni ma i gdzie trza pumaca, bo u niegu szystku musi sztymować na glanc, ali jak si już do szpilania zabierzy, tu takiegu szwungu dostaji, jak by si z Kulparkowa urwał.

Aforyzm 108 / Aphorism 108

»Dann aber kehrte er zu seiner Arbeit zurück, so wie wenn nichts geschehen wäre.« Das ist eine Bemerkung, die uns aus einer unklaren Fülle alter Erzählungen geläufig ist, obwohl sie vielleicht in keiner vorkommt.
„Potem powrócił jednak do podjętej pracy, jakby nic nie zaszło”. Tę uwagę znamy aż za dobrze z niezliczonych starych opowiadań, w których, najprawdopodobniej, wcale się nie pojawia.

„Jednakowōż potym prziszoł nazot do swojich robōt, choćby sie nic takigo niy stało” Te ekstra dobrze znane powiedzyni, kere trefio sie we ôgrōmnie wieluch starych ôsprŏwkach, tak nojpryndzyj to nigdy we nich niy było.

“Równak pòtem wrócëł do robòtë jakbë so nick nie stało”. Tak cos më znajemë z rozmajitëch stôrich òpòwiesców chòco nie je to w nich napisóny.

„Zaś późni wziun sie znowyk do swoi roboty, jakby wew wogle nic sie nie stanyło.” Te powiedzynie to ci znumy oż za dobrze zez wuchty starych opowiostek, wew których, tej, jegó o małe co że na zicher ni ma.
„Potem si znów brał za ruboty, jak by si nic ni stału”. Taki austryjacki gadani my co i raz czuli w jakich starych opowiadaniach, ali tak na zicher to tam nic takiegu ni byłu.

Aforyzm 109 / Aphorism 109

»Daß es uns an Glauben fehle, kann man nicht sagen. Allein die einfache Tatsache unseres Lebens ist in ihrem Glaubenswert gar nicht auszuschöpfen.« »Hier wäre ein Glaubenswert? Man kann doch nicht nicht-leben.« »Eben in diesem ›kann doch nicht‹ steckt die wahnsinnige Kraft des Glaubens; in dieser Verneinung bekommt sie Gestalt.«

***

Es ist nicht notwendig, daß du aus dem Hause gehst. Bleib bei deinem Tisch und horche. Horche nicht einmal, warte nur. Warte nicht einmal, sei völlig still und allein. Anbieten wird sich dir die Welt zur Entlarvung, sie kann nicht anders, verzückt wird sie sich vor dir winden.

Nie można rzec, by wiary nam brakowało. Już to, że żyjemy, jest niewyczerpalnym źródłem wiary.
– I to z tego miałaby wynikać siła wiary? Przecież nie ma możliwości, by tak po prostu nie żyć.
– I właśnie w tym „nie ma możliwości” zawarta jest szalona moc wiary, kształtująca się w tym przeczeniu.

***

Niekoniecznie musisz wyjść z domu. Zostań u stołu i nasłuchuj. A nawet nie słuchaj, lecz tylko czekaj. Nawet nie czekaj a tylko tkwij w ciszy samotności. Świat objawi ci się sam z siebie, bo inaczej być nie może; będzie się przed tobą wił w uniesieniu.

Niy do sie pedzieć, coby my mieli wiary knap. Nō to, iże mōmy nasz żywot, je żdżōdłym wiary niy do wybranio. Eli by we tym miała być jakŏś siyła wiary? Człowiecze, przeca niy idzie niy żyć. I gynał we tym „przeca niy idzie” je skryto ôkropno moc wiary; we tym zapiyraniu ôna sie ôkształco.

***

Niy trza ci wylyźć ze chałpy, ôstōń se lepsij przi stole a suchej i ynoś doczkej. Abo ani niy czakej, yno bydź blank cicho i sōm. Świat sōm ôd siã ci sie pokŏże, bo jakby inacyj? Bydzie sie przed tobōm swijoł jak najynty.

To nie jidze rzeknąc że nama felowało wiarë. Ale ju to że më żëjemë je dlô tij wiarë zdrojã.
W tim bë mia bëc mòc wiarë? Kò to doch nie jidzë nie bëc.
Prawie w tim “kò to doch nie jidzë” je nôkwiãkszô mòc wiarë – z tegò przékòwaniô wiara bierze swój sztôłt.

***

Nie darwisz jic dodóm. Òstóń przë stolë a słëchôj. Nawet nie żdôj – bãdzë sztël a sóm. Swiat sóm so Cëbie pòkôże – to jinaczi nié mòże bëc, òn so mdze zwijôł w euforie na twòjich òczach

Ni możno godać, że my za mało wierzymy. Same to, że żyjymy, to już num daje nieskuńczumun siułe do wierzynio. Tej, ale żeby zez tegó miało wynikać, że te nasze wierzynie jes takie mocne, to nie powiym. Bo, tej, nie żyć to nie jest tak ajnfach – to tak ni ma możności nie żyć i fertig. Ło, nie!
Tej, i rych wew tym: „to tak ni ma możności”, miyńszko chorobno siuła tegó wierzynio. Wew tym: „to tak ni ma możności” ta siuła sie staje echt wierzyniym.

***

Tej, nie musisz sie wew wogle wyknaić zez chaty. Zostuń sie przy stole i nawet nie nastowiej klapioków i nie suchej, ino czekej. Tej, nawet nie czekej, ino cicho siedź i apartnie, samiusińki. Świat pokoże ci sie sum zez siebie; bo inacy sie nie do. Byńdzie sie przed tobum przetwiyroł, lyroł, fajtoł i bimboł jak gupi.

Taj chyba by kto pluskwy szukał, jak by nam bałakał, ży u nas wiary ni ma. To, ży sy możemy kikować, zipać, szwendać si i oguli żyć, to daj nam takij wiary, żyj joj!
– No i z tegu, ży si szwendasz po tym świeci ma być twoja wiara? Taj si nie da tak po prostu nie żyć.
– I właśni ty si powinien zmitygować ili w tym „że si nie da nie żyć” wiary siedzi, co dodaji szwungu du życia.

***

Wcali ni musisz sztajgować gdzie z chawiry. Ty siadaj spokojni u stoła, nastaw ucha i czuj. A nawet ni musisz czuć ino sy siedź i czekaj, abu nawet ni czekaj inu sy siedź spokojni, ali sam i po cichu. Świat na zicher cie zdybi i si do ciebi przykatula. Inaczyj nie moży być – będzi si do ciebi jurzyć jak chulera.

Aforyzm 8/9 w wydaniu „Die Zürauer Aphorismen”

Eine stinkende Hündin, reichliche Kindergebärerin, stellenweise schon faulend, die aber in meiner Kindheit mir alles war, die in Treue unaufhörlich mir folgt, die ich zu schlagen mich nicht überwinden kann, vor der ich aber, selbst ihren Atem scheuend, schrittweise nach rückwärts weiche und die mich doch, wenn ich mich nicht anders entscheide, ‘in den schon sichtbaren Mauerwinkel drängen wird, um dort auf mir und mit mir gänzlich zu verwesen, bis zum Ende – ehrt es mich? – das Eiter- und Wurm-Fleisch ihrer Zunge an meiner Hand.

Cuchnąca suka. Wielokrotna matka, teraz z wolna gnijąca, w dzieciństwie była mi wszystkim. Nadal jest bezwarunkowo wierna, węszy za mną a ja przecież nie potrafię jej odpędzić kopniakiem, więc uciekam; krok za krokiem cofam się, bo już sam jej oddech do tego skłania – taki jest nieznośnie cuchnący. Jeśli nie uda mi się zrejterować, zapędzi mnie do podwórka i przygwoździ do muru w miejscu, które już dostrzegam kątem oka. Zapewne chciałaby tam sczeznąć na mnie; ze mną. Jednakże mimo wszystko moje ręce do śmierci zapamiętają jej lizanie. Po kres życia (tylko czy to zaszczyt?) na moich rękach pozostanie znamię po tym mięsie toczonym przez robaki.

Smrodlawo suka. Mamulka co miała mocka môdych, co terozki napoczyno gnić, a za bajtla była dlŏ mie wszystkim. Durch je wierno, wōnio za mnōm, a jo musiołbych sie stać kimś blank inkszym, coby jōm piznōć. Bez tōż uciekōm. Cofōm sie przed niōm. Krok za krokym. Styknie już same jeji dychani, kerego niy idzie strzimać; bo je ôszkliwe. Jak niy zdōnża kaj pichnōć, zażynie mie dalij do placu, prziciśnie do ściany; już to mōm na ôku. Pewnikiym bydzie tam chciała zgnić na mie; zy mnōm. Jednakōż moje rynczyska do śmierci bydōm pamiyntały, jak ich lizała. Do kraja żywota (yno czy to je zoca?) byda nosił na gorściach znamiã po miynsie w kerym łaziyło chrobajstwo.
Smiérdzącô sëka. Mac wiele lăgow, jakô terë jù w dzélù gnije, czej jem bëł dzieckă bëła dlô mie wszëtczim. Jak pies je wiernô i derch za mną wòniô – jô bë să mùszëł prosto stac kògóm jinszim cobë jeji werznąc. Tedë ùcekóm. Copóm să przed nią. Krok za krokă. To mie sygnie. Do te ju sóm jeji dich taczi je dlô mie óbmierzłi a nie do strzimónié. Żele nie ùdô so mie zwiórnąc, tej òna mie zagnô w gąb pòdwòrzi a òdetnie drogă ùceknienié. Ju nawetka widză tą pułapkă, Tamò òna mdze chca zgnic leżąc na mie. Jednakò mòji răce mdą do smiérce pamiătac jak òna je liza. Do kùńca żëcy (leno cze to je ùczestnienié?) bădą noszeł pòmiano miăsa w jaczim rëszałë să robôczi.

Śmierdzunco suka. Macia wuchty łogarów, teroz po kawolindku gnije, a za dziecioka buła dlo mnie szyskiym. Durch jes wierno, wuncho za mnum, a jo bym się musioł przetminuńć wew kogóś innygó, żeby ji lujnuńć. Bez to zgolum sa styndy. Cowom sie przed nium. Krok za krokiym. Aby ino już bez te samo jeji dychanie – bo ji tak jedzie zez kalafy, że nie do zwytrzymanio, nie. Jak nie dum rady dzie zgolić, to mie zagóni za winkiel i przydusi dó ściany. Już widze dzie ta pierunizna sie to zapociyko zrobić. Tam ci ta istno byńdzie fciaa zgnić na mnie; zy mnum. Jednak moje rynce byndum do samyj śmierci pamiyntały to jeji lizanie. Dó samygó kuńca życio (ino czy to jes zaszczyt?) na moich pazurach zostanie ślad po chabasie, wew chtórym ruszały sie robole.
Smrodlawa skiła – suka cu dużu kiedyś rodziła, ali ukropni zeszkicowana i ledwu żyji. Jak ja był mikrusym to my przyjacieli oba cwaj byli. Una dalij za mno nyka, a ja nie dam rady jej szpica dać, tak i wyrywam ili wlezi. Jak mi si ni uda, tu ona mnie zagoni na podwórko, du winkla, cu już si megaś nie da i tam bedzi chciała kity zawalić razym ze mno. Taj du końca życia nie zapomnym, jak una puliży moji graby. Ali czy ja ud tegu paniaga bedy? Moi graby na reszty życia si upaćkany zostanu.

Strony:poprzednia 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12