Aforyzmy
Aforyzm 61 / Aphorism 61
- Wer innerhalb der Welt seinen Nächsten liebt, tut nicht mehr und nicht weniger Unrecht, als wer innerhalb der Welt sich selbst liebt. Es bliebe nur die Frage, ob das erstere möglich ist.
- Miłując na tym świecie bliźniego swego nie czyni się ani lepiej ani gorzej, niżby się miłowało siebie samego. Tylko czy to pierwsze w ogóle jest możliwe?
- Ftŏ na świecie przaje bliźniymu, ani wiyncyj, ani mynij niy ukrziwdzo jak tyn, kiery na świecie przaje ynoś siebie. Trza by sie yno ôpytać, czy te piyrsze może sie przidarzić?
- Chto na nym swiece miłùje blëzôka, nie robi nick mnij ani barżi pasownygò niżle nën co kòchô sóm sebie. Tej czë to pirszi je tak pò prôwdze mòżlewi?
- Tyn chto na tym świecie kocho barzyj bliźnigo czym siebie samygó, nie robi, tej, ani lepij, ani gorzyj, czym tyn chto na tym świecie kocho ino sum siebie. Ciekawym ino, czy to piyrsze jes wew wogle możliwym?
- Jak ty kochasz na świeci kużdegu z innych ludzi, to ni kochasz go ani kapciu mnij, ani wiencyj ud siebi. Ino czy można kochać na świeci bliźniegu swegu?
Aforyzm 62 / Aphorism 62
- Die Tatsache, daß es nichts anderes gibt als eine geistige Welt, nimmt uns die Hoffnung und gibt uns die Gewißheit.
- Fakt istnienia wyłącznie świata duchowego zabiera nasze nadzieje a daje pewność.
- Iże isto ni ma inkszego świata jak żywot duchowy, umniyjszo nōm nadzieje a dŏwo pewności.
- To że je leno dëchòwi swiat, zabiérô nôdzjã i dôwô gwesnosc.
- To, że na zicher jes ino świat ducha, odbiyro num nadzieje i daje pewność – bo zawdyk zicher jest zicher, a wedle tego ni ma nic bez to.
- To ży jest tylku świat ducha zasmytra ci nadzieji, nu ali za to znasz, ży zicher jest zicher.
Aforyzm 63 / Aphorism 63
- Unsere Kunst ist ein von der Wahrheit Geblendet-Sein: Das Licht auf dem zurückweichenden Fratzengesicht ist wahr, sonst nichts.
- Nasza sztuka jest prawdą, która oślepia. Prawdą jest światło na gębie, pozbywającej się swego durnowatego wyrazu i nic więcej.
- Nasz kunst to je prŏwda, kero nŏs ślypi: światło na gãmbie, kero bez to przestŏwo wyglōndać na gupi pysk, je istne i nic inkszego.
- Najù kuńszt to je prawda chternô òslépiô. Prôwdą je leno wid jaczim swiécy gãba na jaczij widzec je że zaczinô rozmiec.
- Naszo sztuka to jes ino oślepiynie bez prowde. Prowda to jest to światło na naszy kalafie, co sie świci wtynczos, jak óna sie cofo nazod, zaniko i przestaje przypuminać stwora – nic wiency.
- Nasza sztuka tu taka prawda, co od nij migim uślepnuńć można. Prawda tu ryłu cu aż si świci, bo ud prawdy si zrobiłu mniej durnowaty – no i tyli.
Aforyzm 64/65 / Aphorism 64/65
- Die Vertreibung aus dem Paradies ist in ihrem Hauptteil ewig: Es ist also zwar die Vertreibung aus dem Paradies endgültig, das Leben in der Welt unausweichlich, die Ewigkeit des Vorganges aber (oder zeitlich ausgedrückt: die ewige Wiederholung des Vorgangs) macht es trotzdem möglich, daß wir nicht nur dauernd im Paradiese bleiben könnten, sondern tatsächlich dort dauernd sind, gleichgültig ob wir es hier wissen oder nicht.
- Wygnanie z raju właściwie się nie skończyło: wprawdzie jest ono ostateczne, zaś życie na ziemskim padole jest nieuniknione, lecz jego wieczysty charakter (czy też, sięgając do istoty pojęcia czasu: wieczysta cykliczność tego zdarzenia) uprawdopodabnia to, że mogliśmy w raju pozostać a nawet, że w nim ciągle tkwimy; niezależnie od tego, czy mamy świadomość tego faktu, czy nie.
- Wygnanie ze raju przeważnie niy je skōńczōne: chociŏż ni ma ôd niego ôdwołaniŏ a przed żywotym na ziymie niy do sie uciyc, to skuli tego, że wyganianie ze raju ni mo kōńca, mōgli by my se we nim ôstać i możno my dalij we nim sōm; i to je jedno, eli ô tym wiymy, eli ni.
- Wënëkónié z nieba tak pò prôwdze dëreje: banicjo bùten raju je pò prôwdze òstatëczny, a òd żecygò we swiece nie jidze ju fiugnąc ale nimò tegò – żele pòzdrzimë na to że më z raju weszmërgiwóny jesme dërch a wkół – tej mòżemë przejąc że më téż tóm wcyg jesma le nie mómë ò tim swiądë.
- Pambóg wyfojarzuł nos zez raju i fertig, bez to my sóm stamtyndyk wyguniyni i Kuniec Dymbiec – muszymy żyć tu, na tym świecie. Ale, tej, bez to, że czas obroco sie jak myngla, nie dojś, że ciyngiym jeszy mogymy być wew raju, ale na zicher my tam sum. I ni mo znaczynio, czy o tym wiymy, czy nie.
- Wykobzani z raju si jeszczy ni skończyłu. Choć na fest nas z tegu raju wykidali i tylku ta ziemia du życia si została, ali ży życi nigdy si na ziemi ni kończy i furt cu jedny kity ud walu, tak drudzy si rodzu, to można by si zmitygować, ży by my mogli w tym raju dalij siedzić, abu tyż zicher w nim dalij siedzimy i wcali nie ważny, czy cu o tym znamy abu tyż ni.
Aforyzm 66 / Aphorism 66
- Er ist ein freier und gesicherter Bürger der Erde, denn er ist an eine Kette gelegt, die lang genug ist, um ihm alle irdischen Räume frei zu geben, und doch nur so lang, daß nichts ihn über die Grenzen der Erde reißen kann. Gleichzeitig aber ist er auch ein freier und gesicherter Bürger des Himmels, denn er ist auch an eine ähnlich berechnete Himmelskette gelegt. Will er nun auf die Erde, drosselt ihn das Halsband des Himmels, will er in den Himmel, jenes der Erde. Und trotzdem hat er alle Möglichkeiten und fühlt es; ja, er weigert sich sogar, das Ganze auf einen Fehler bei der ersten Fesselung zurückzuführen.
- On jest wolny i bezpieczny jako ziemski obywatel, gdyż łańcuch, który go pęta, jest na tyle długi, że da się zajrzeć do każdego ziemskiego zakątka, lecz nie na tyle, by cokolwiek mogło go wyrwać poza ziemskie granice. Jest też wolny i bezpieczny jako obywatel nieba, bo i tam jest skuty podobnym łańcuchem. Gdy zmierza ku ziemi, dławi go łańcuch z nieba; zmierza w stronę nieba, zaciskają się ziemskie pęta. A jednak czuje się posiadaczem wszelkich możliwości; nawet broni się przed świadomością, iż przyczyną tego wszystkiego jest błąd, popełniony podczas nakładania pęt po raz pierwszy.
- Je ôbywatelym świata blank fraj i jak trza zaszparowanym, bo mo na karku lańcuch tela dugi, coby mōg zajrzeć wszyndy na ziymie, ale tyż na tela krōtki, coby za granica ziymie sie niy poruwać. Za jedno je tyż blank fraj i porzōmnie zaszparowanym ôbywatelym nieba, bo tam tyż mu dali taki lańcuch. Jak sie biere na ziymia, dłowi go lańcuch s nieba; chciołby do nieba, ścisko mu kark lańcuch ze ziymie. A i tak mo kŏżdo możność i czuje to; i ani niy myśli uznać, że sie pomylili s tym piyrszym uwiōnzaniym.
- Je òn mieszkańcã zemie samòstójnym a bezpiécznym, bò je ùwiązóny na lińcùchù, chteren je dosc dłùdżi cobë mù sygło na wdostónié so do wszëtczich nórtów zemie, ale chteren je za krótczi cobë òn mógł bùten zemie so wërwac. Tak a tak, je òn téż wòlnym a ùbëtnym òbiwatëlã niébã, bò ji stamtąd mô jistny lińcùch. Czëj òn zgrôwôi do zemi, tej gôrdzel scëskô mù nën żôlazny pòwróz z niéba, a czëj òn so czerëje za niébã, tej gò dłôwią zëmsczi sle. A kò doch mô a czëjë wszëtczi mòżlëwòtë: barni so tede cobë przeznac że lëchò zrobił jù tede czëj pirszi rôz so dôł ùwiązac.
- Jes wolnym i bezpiecznym obywatelym zimi, bo tyn łańcuch, do którygo jes uhoczuny, jes ci akurat taki długi, że ón może sie dotrajtać szyńdzie na zimi, ale ani kawolindek dalij, żeby, tej, nic ni mogło z niym fyrnuńć poza granice zimi. Ale tyż, ci jes wolnym i bezpiecznym obywatelym nieba, bo jes tak samo – dotund a nie dalij – uhoczuny na drugiym łańcuchu do nieba. Cholipa, i to jes ci, tej, tero ale polka, bo jak ón fce iś se lofrować na zimie, to gó dusi obroża nieba, a jak fce fyrać do nieba, to gó dusi obroża zimi. A przecież czuje, że mo szyskie możliwości i wew wogle nic nie chce wiedzieć o tym, że ta polka się, tej, narobiuła wtedy, jak mu zakłodali te łańcuchy piyrszy roz – jak kejtrowi.
- Ta un jest gościunu na tyj ziemi, ży nikt mu nakiwać ni moży, taj i szwendać si po nij mu wolnu w te i we wte, bo tyn łańcuch cu na nim zagudzali długi jest jak trza, nu dalij poza jej granicy go ni puści. Jak un si dutarabani du nieba, to un tam tyż gościunu jest, bu tyż tam ma taki długi łańcuch. Jak mu si zachcy sztajgować na ziemi, to gu tym niebieski łańcuch haltuji, a jak du nieba, to tyn drugi ni puści i szlus. Nu gościuniu dalij myśli, ży ma luz jak trza i mu si w kalapitrzy ni mieści, ży to szystku bez tu, ży ktoś coś pokałapućkał jak mu pirwszy raz ukowy na giczoły przyszwajcuwali.
Aforyzm 67 / Aphorism 67
- Er läuft den Tatsachen nach wie ein Anfänger im Schlittschuhlaufen, der überdies irgendwo übt, wo es verboten ist.
- Goni za prawdziwymi czynami, jak początkujący łyżwiarz ćwiczący i to w miejscach niedozwolonych.
- Loto szprymy chytać, choćby taki, co sie uczy na szlynzuchach a nojwiyncyj tam, kaj je zabrōniōne.
- Gnajë za wiôldżima dokôzama, jak nën co chòco dopierze ùczi so jachanié na szrëcach a jù wléżi na nich na sóm wëstrzódk jezorã.
- Loto za faktami, jak tyn istny, co sie dopiero próbuje ligać i to nie na echt ligawie, a dzie na Warcie, dzie sum prundy i wiry i to zaczym woda porzumnie nie zamarzła.
- Knaja aby zrobić cu wielkiegu, jak tyn durny cu dopieru si na łyżwach ślizgać nauczył i na nich zapycha akurat, gdzie jechani na łyżwach zabroniony.
Aforyzm 68 / Aphorism 68
- Was ist fröhlicher als der Glaube an einen Hausgott!
- Co też mogłoby dawać więcej radości, niż wiara w bóstwo strzegące domostwa.
- Nic tak niy raduje, jak wiara we Bōstwo, kere wachuje chałpy.
- Cësz mòże wiãcy rëdote sprawic niżle ùwierzec że jaczi dobri dëch pileje naji chëczë!
- Co może dać wiynkszum radoche, czym wiara wew boga co doglundo chaty?
- Ta z czegu ja by si móg bardzij cieszyć, niż z tegu, ży si wierzy w taki różny bogi co ci chawiry pilnuju.
Aforyzm 69 / Aphorism 69
- Theoretisch gibt es eine vollkommene Glücksmöglichkeit: An das Unzerstörbare in sich glauben und nicht zu ihm streben.
- Teoretycznie, szczęście doskonałe jest możliwe: to wierzyć w niezniszczalny pierwiastek w sobie i nie dążyć ku niemu.
- Tyoretisz je możność dostanio istnego szczynścio: wierzić f’to, co sie mŏ, f’siã niy do zniszczyniŏ, a niy przić ku tymu.
- Można bë ùdbac że richtich szczãscy je, to bë dało wierzëc że je taczi szczãscy jaczigò so nie dô znikwiec, a tak a tak nie miec ò nie starã.
- Teoretycznie możno by osiungnuńć szczyńście doskonałe: trzebno by wierzyć wew cóś takigó wew sie, co sie na zicher nie do zniekarować i nie dunżyć do tegó czegójś.
- Taki szczeńści, co już bardzij klawy ni moży być si zdarzyć, moży inu wtedy, jak si fest wierzy, że si jest w sobi fest paniagu, a nic si ni robi, by si takim paniagu byłu.